Er is geen menselijker daad dan het aangaan van een liefdesrelatie. Er is niks mooier, niks intenser en niks intrinsiek griezeliger dan het openstellen van de eigen persoon tegenover een ander, in de hoop in de samensmelting met die ander ‘volledigheid’ te vinden. Eén en één maakt twee, en twee is volledig. Wat betekent het op een fundamenteel niveau om een relatie aan te gaan? Wat laat ons ons hele leven lang verlangen naar dat complete samenvallen met een ander persoon? En wat wil het zeggen als we dat dan doen?